Van kinds af aan was het mijn droom om orthopedisch schoentechnicus te worden. Ik was best jong toen ik al met mijn vader mee naar ziekenhuizen en instellingen waar hij de mensen hielp. Daar zag ik dat je met relatief iets kleins zoveel betekenis kunt geven aan het leven van een klant, puur door aandacht en het ontwikkelen van het juiste hulpmiddel. Je ziet hoeveel het doet als mensen hun vrijheid en zelfredzaamheid weer terugkrijgen. Verder vond ik het fascinerend om de medewerkers in de werkplaats aan de slag te zien. Hulpmiddelen maken vraagt vakmanschap.
Sinds ik mijn studie van orthopedisch schoentechnicus heb afgerond, wil ik me meer richten op de toekomst van de totale voetzorg. Ik vind het belangrijk dat we ons vak toekomstbestendig maken. We zullen innovatie moeten omarmen in de werkplaats, maar ook de kracht van het ambacht moeten onderkennen. Mooi als die dingen kunnen samengaan. Ik vind het interessant om na te denken hoe de zorg in de toekomst betaalbaar kan blijven en nog efficiënter kan worden toegepast. Het een kan niet zonder het ander; ons beroep is en blijft vakwerk waarin de aandacht en zorg voor de klant centraal staat. Dat is een manier van denken.
